Wedle słów Maryi rzeczywiście nadeszła godzina Szatana, który rozpoczął swój ostateczny atak mający na celu zniszczenie świata. To, czego doświadczamy, jest czasem próby i efektem wyjątkowej agresji złego ducha. Aby przeciwdziałać tym atakom, ludzkość musi najpierw uznać istnienie Szatana i ostrzec jego działanie we współczesnym świecie. Jednakże atak demona nie będzie trwał bez końca.

Drugi tom trylogii. Gabrysia czuje, że coś jest nie tak. Ten sam chłopak pojawia się obok niej zbyt często. W panice dzwoni do kuzyna, licząc na ratunek. Czy nieznajomy, który pojawił się w miasteczku, skrywa niebezpieczną tajemnicę?Tymczasem przyjaźń Gabrysi, Róży i Wiktorii zostaje wystawiona na ciężką próbę. Przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a sekrety z dawnych lat wychodzą na jaw. Poprzedni tom nosi tytuł "Z różą w dłoni".

Jagoda Kwiecień, twórczyni bloga Jagoopeppermint, zaprasza do urokliwego Wrzosowa! Róża z przejęciem wyciągnęła coś z kieszeni swetra mamy. „Miedziany kluczyk?” – zadała w duchu pytanie dziewczyna. Nie spodziewa się nawet, że w chwili, w której otworzy nim drzwiczki do zamkniętej w sekretarzyku przeszłości zmarłej matki, jej życie po raz kolejny zacznie się rozsypywać... Co Róża zrobi z prawdą odkrytą w pachnących różami dziennikach ukochanej mamy? Jak jej kruche serce zniesie wiadomość o nowym związku Huberta? Czy odkryje w sobie siłę, by zmierzyć się z przeszłością i na nowo odnaleźć radość życia? Poznaj Roskę i zajrzyj do jej kwiaciarni, w której pachnie nie tylko kwiatami, ale też karmelową latte i starymi powieściami Jane Austen. Rozsiądź się wygodnie, bo to dopiero początek Trylogii Różanej... Róża naciągnęła kolejny raz rękawy grubego swetra do połowy palców w nadziei, że choć trochę zrobi się jej cieplej. Na próżno. Wełna nie ogrzeje przecież serca, które powoli robiło się chłodne jak lód. A więc jednak – pomyślała, gdy broda sama zaczęła skakać w rytm bijącego jej szybciej serca. – To koniec. Siedzieli na ławce, tuż pod tą jabłonią, która była początkiem wszystkiego. Wtedy myślała jeszcze naiwnie, że życie jest prostą, beztroską drogą. Scenariusz, który właśnie się wydarzał, dowodził jednak, że życie jest kręgiem powracających historii, od których nie da się uciec. I oni też kończą w miejscu, z którego wyszli. Co za ironia. Ciszę przerwał niski głos Huberta, który patrzył na rytmicznie przesuwającą się wodę, unikając spojrzenia Róży. Wcale nie chciał tego spotkania, przynajmniej nie w takich okolicznościach. Musiał jednak powiedzieć jej o wydarzeniach zeszłego weekendu, które stały się jego nocnym koszmarem. Nic już nie może zrobić. Co się stało, to się nie odstanie. – Roska, nie chciałem, żeby tak się to skończyło. Fragment